Heimwee en glitter

Als ik glitters zie, verander ik in een ekster. Ik moet er naar kijken en het liefste meteen meenemen. Hoe meer het glittert, hoe mooier. Al zijn daar ook genoeg uitzonderingen op te bedenken (iets met een hoog Gerard Joling gehalte bijvoorbeeld). Maar over het algemeen vergeet ik bijna alles om me heen als ik glitters zie.   Bijna he? Bijna.
Ook al laat ik me het hele jaar niet echt tegenhouden en trek ik bij de eerste lente zon gewoon mijn glitterschoenen aan, want dan glitteren ze nog mooier!

Confetti regen

De bloemen op het raam begonnen min of meer te verwelken voor het raam. Als ze niet verbleekten door de zon, zag je her en der wel een veegje van een kindervinger. En tja, als de zon ineens weer op je raam schijnt is toch echt duidelijk dat alleen de buitenkant wassen niet veel zin heeft als de binnenkant niet gedaan wordt.

Bloemen in de zon

Bloemen. Ik houd ervan.
Zon. Ik houd ervan.
De combinatie van beiden. Ik houd ervan.
Maar mijn net gekochte vaas vol met bloemen in de vensterbank zetten waar de hele dag de de zon op staat doe ik maar niet.

 

Ijstijd!

Je kan me er ’s nachts voor wakker maken. Een ijsje.
In de zwangerschap van de oudste waren de raketjes niet aan te slepen. Ik verorberde ze een voor een achter elkaar.
Tegenwoordig ben ik omhoog geklommen op de ijsschaal en kun je me wakker maken voor een bak Ben & Jerry’s (ooooo, die met pindakaas!!) of een bolletje (of 2, 3 of 4) zeezout karamel van de Tamminga, de plaatselijke ijssalon.

Vensterplankje

Het ontstaan van het vensterplankje.
Het vensterplankje dat eerst een schommel moest worden. Geen schommel waar we ook echt op zouden kunnen zitten. Een vaas met water erin bleek al te zwaar. Laat staan 1 stuk grut. Of ik. Oh nee, dat was geen strak plan.